Mijn waardering voor inloophuis het Getij

Tweeënhalf jaar geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. 44 jaar, getrouwd, een dochter, een baan, het kwam totaal onverwachts. Dan ga je het medische circuit in. Ik, zonder al te veel vragen te stellen. Mijn manier om met mijn kanker om te gaan, was het zoveel mogelijk te negeren. Operatie, radiotherapie, hormoontherapie, ik bleef gewoon doorwerken. Ik ging mezelf blijven. Tot ik fysiek compleet instortte natuurlijk. Ineens zat ik thuis, met mij ziel onder mijn arm. Toen hoorde ik over inloophuis Het Getij. Was dat wel wat voor mij, al die kankerpatiënten? Maar ik ben toch een poolshoogte gaan nemen. Ik werd opgevangen door Els. Zij was zo kalm en zo rustig en zelf ook patiënt geweest. Ze begreep me zonder vragen te stellen. Ik ben blijven komen. Anderhalf jaar lang ben ik wekelijks bij Het Getij geweest. Ik had geen medelijden of begrip nodig. Dat kreeg ik al teveel uit mijn eigen omgeving. Maar verbondenheid en veiligheid, en dat heb ik bij Het Getij gevonden.

Nu gaat het goed met me. Sinds een jaar werk ik weer en ik ben net met een opleiding begonnen. Bij Het Getij kom ik niet meer. Ik heb het niet meer nodig, maar de geborgenheid en steun die ik daar heb ervaren, zijn heel belangrijk geweest voor mijn geestelijk herstel. Ik wil met name Els bedanken voor haar zachte, kalme benadering en omdat ze me over de streep heeft getrokken, en Fiona voor de ontspanningsoefeningen waar ik nog steeds veel baat bij heb. En zoals Els ooit tegen mij zei: “Wij zijn altijd blij wanneer iemand niet meer komt, want dat betekent dat het goed gaat.”

De naam van deze gast in bij ons bekend maar hebben we niet onder dit artikel geplaatst.